Rano en kaldrono
Ĉi tie temos pri pli kaj plikreskantaj tensioj en la mondo, precipe en
Eŭropo, kaj mia antaŭsento pri nova granda plago. Ĉar Eŭropo ĉiam estis
kaj restas tre oportunisma kaj kapitulaciema rigarde al ajnaj minacoj
de granda malbono. La tuta Okcidento estas tia.
Historie la Okcidento kapablis nur kontraŭreagi, kaj kontraŭreagi tre
malfrue, nur kiam ne plu eblas nereagi, t.e. kiam grandskala milito jam
okazas. Tia malfrua oportunisma reago manifestiĝis en la du antaŭaj
mondmilitoj, kiuj kaŭzis astronomiajn perdojn de homaj vivoj kaj
ekonomian detruon.
Des pli Eŭropo ne kapablas reagi kontraŭ infekto penetranta "surdine",
longe kaj poiomete, sen abrupta milita krizo. Ĉi-situacie konduto de
Eŭropo similas al la klasika ekzemplo de rano, trankvile sidanta en
kaldrono de akvo varmigata ĝis bolo. En la moderna tempo tiaj
infekto-minacoj estas du: socialismo kaj islamo. Ambaŭ prezentas
grandan danĝeron penetrante kvazaŭ senkrize: envere prokrastigante
neeviteblan krizon en malproksiman estontecon.
Infektigaj ideoj
Malgraŭ formala kolapso en la senco de loko sur la mapo, la socialisma
sistemo ne pereis kiel ideo, kaj ĝiaj propagandaj kaj utopiaj
"derivaĵoj" sukcesis ekspansii en la Okcidenton ĝuste pro malrapida
cent-jara surdina infektado de cerboj. (Infektado dank' al eks-Sovetia
mono, sabotado, kaj bonvola kooperado de lokaj utilaj idiotoj).
Tia persista allogo de socialismo en la demokratia mondo baziĝas je
naiva ideo el epoko antaŭ "Historia materialismo": la ideo kvazaŭ
socialismo estas simple formo de bonfaro. Tio estas, la ŝtato (envere
pli bonhavaj civitanoj) helpas (a)
propravole; (b) laŭ siaj ebloj;
al civitanoj bezonantaj (c) urĝan
intervenon. Ne gravas, ke ambaŭ la "teorio" de socialismo (ĝia
tuta volumaro kaj la "cit-broŝuroj"), kaj ĝia terura praktiko atestas
pri la malo. Malgraŭ ĉio tio, socialismo restas konfuzita kun bonfarado
kaj kaŭzis "komplekson de kulpo" ĉe sentemaj progresemuloj.
Neniu plu atentas pri la premisoj de bonfarado a, b, c. Do la helpo al nepovaj ne plu
estas propravola, ne el postrestaĵoj de la buĝeto, kaj ne nur al tiuj,
kies situacio postulas urĝan intervenon. Socialismo ne nur enradikiĝis
en konscion de la Okcidentaj socioj: ĝi atingis grimacajn formojn, kiuj
neniam ekzistis eĉ en la landoj de "venkinta socialismo" mem.
Ekzemple aperis klaso de nelaborantaj malriĉuloj, konstante vivtenataj
far ŝtato, malgraŭ manko de laboristoj por malalt-kvalifikaj
laborpostenoj malmulte pagataj. Rezulte aperis spontana tendenco satigi
tiun mankon ĉerpinte el eksterlandaj leĝaj aŭ neleĝaj migrintoj -
rompante normalan merkatan procezon (kio estus proponi pli altan
laborpagon, kaj neinfinite vivteni senlaborulojn). Kompare, en Sovetio
nocio "senlaborulo" leĝe ne ekzistis. Tiu, kiu perdis laboron, ricevis
neniun subtenon. Daŭre nelabori fakte estis krimo. Malalt-kvalifikaj
laboroj ankaŭ ekzistis, kaj oni pagis por tiuj tre malmulte (eĉ laŭ
sovetia nemerkata pagsistemo). La ŝtata solvo do estis organizi devigan
"bonvolon" de kvalifikitaj personoj partatempe labori sube de la ĉeno.
Alia grimaco de la Okcidenta socialismo estas obsedo pri egaligo kaj
nediskriminacio surbaze de sukceso (de perverso, kaj eĉ krimo): t.e.
perforta karikatura egaligo de esence neegaligeblaj kapabloj de
diversaj homoj aŭ iliaj socigrupoj. La angla kod-vorto por tio estas
"Affirmative action". Tute male, en Sovetio (post komenca nelonga
periodo(*)) ne nur pena lernado kaj laboro ĝenerale estis
aprobataj. La sistemo distingis kaj diskriminaciis laŭ atingoj kaj
malatingoj. Ja ĉu povas socio progresi sen stimuli penon kaj kreemon
(eĉ kadre de nefukcianta socialisma ekonomio), aŭ sen plifirmigi la
familion? Do seksaj pervesuloj apartenis al prizono, ne al "protektata
specio".
Iel ajn, "post-socialisma" socialismo senperforte kaj senkrize, tute
"harmonie" enskribiĝis en demokratiajn sociojn, kutimiginte ilin al si:
jen ja simple unu el multaj movadoj. Kaj, kiel oni scias, "Ĉiu
progresema agento aŭ movado konsiderotas senkulpa ĝis plena detruo de
la lando".
... Kaj infektigaj "organismoj"
Islamo penetris en la Okcidenton alimaniere. Malkiel socialismo - pure
"idea substanco", islamo alvenis en tre "korpa" formo de milionoj
enmigrintoj. Laŭ amplekso tio estis historie senprecedenca permesita
invado de plej eble maltaŭgaj fremduloj: invado okazinta ne sekve de
milito, sed dank' al utopiaj socialismaj fantazioj, miopeco kaj simple
vulgara koruptado de iuj Okcidentaj politikistoj (celantaj krei
Eŭrabion - laŭ Bat Ye'or).
Eble en plano de Eŭrabio
oni povas pene trovi iun "racian" motivadon. Laŭ ĝi, Francio kaj ĝiaj
aliancanoj en Eŭropo plifirmigas siajn rilatojn kun islamaj landoj
agante kontraŭ Usono. Spliti la Okcidenton do ĉi-kuntekste rolas kiel
io "racia", ĉar la sekvaj paŝoj de la plano, t.e. enlasi milionojn da
islamaj enmigrintoj, neniel, en neniu kunteksto povas aspekti racia.
Enpensiĝu pri tio ankoraŭfoje. Malkiel Usono, neniu Eŭropa lando
baziĝis je enmigrado, nek havis iun planon de konstanta aŭ provizora
enmigrado de iu ajn (antaŭ 20-30 jaroj). Ja la tuta milit- kaj
konflikt-abunda historio de Eŭropo pruvis kaj repruvis, ke malsamaj
etnoj aŭ religi-grupoj malbone kunvivas, do paco kaj stabileco eblas
nur kiam ĉiu el popoloj laŭeble loĝas en separa lando. Tamen spite al
ajna racio, tio okazis: la Okcidento do propravole kreis ene de si
multdek-milionan "kvinan kolumnon", fiŝaron de piranjoj.
Sen ajna inteligenta "mimikrio" propra al socialismo (mem produkto de
la Okcidenta, Jud-Kristana kulturo), Islamo en sia fervoro de 7a
jarcento eĉ ne penas kaŝi plenan fremdecon kaj malamikecon al la
Okcidenta kulturo. Malkiel "ruza socialismo", Islamo sekvas plej
stultan kaj arogan politikan taktikon. Anstataŭ malrapide varmigi
kaldronon kun "rano", Islamo klopodas friti senzorgan Okcidentan ranon
rekte en fajro: laŭlitere, se sekvi la ĉenon de eksplodoj kaj nekaŝitaj
minacoj renversi la Okcidenton.
Laŭ ironio de Yashiko
Sagamori, kio aspektas por ni stulte aroga, sensenca provokado far
islama teroro, tio fakte celas subteni iluzion de dualismo, kvazaŭ jen
estas terorisma ekstremismo, malmultnombraj "forsplituloj" de Islamo,
kaj jen la plimulto de islamaj "moderuloj", kun kiuj necesas negoci
(t.e. aŭskulti iliajn ĉagrenojn, senĉese pardonpeti kaj adaptiĝi al
ilia riĉa diverseco).
Ironion for, pli verŝajne la "racio" de tiu sensenco estas en la
profunde heredita krokodila konduto, kiu kutime mordas nutrantan manon.
Kaj ankaŭ, kio estas insidaj fiagoj kadre de niaj valoroj, tio rolas
kiel heroaĵoj subtenantaj spiriton de niaj islamaj proksimuloj, io kio
plifirmigas ilian kredon je neevitebla venko de Kalifato. Ja la
demandorezultoj ene de islamanoj de Britujo unu semajnon post la 7/7
ankoraŭfoje demonstris tion. Eĉ sen mencii grandajn nombrojn (pli ol
50%) kiuj "simple" esprimis diverstipajn ĉagrenojn pri Britujo (en la
plej "taŭga" momento), 25% aprobis la
eksplodistojn!
Iel ajn, dank' al ilia krokodila strategio, la Okcidento havas aldonan
(tre doloran) ŝancon rekonsciiĝi, elsalti kaj montri, kiu envere
mastras en la 21a jarcento, kaj kiu fakte ebligis la 21an jarcenton
mem.
Tamen... Tamen elsalti kaj montri kiu mastras, signifas eki grandskalan
militon eĉ sen antaŭ-milita krizo en konata senco, milito kontraŭ la
kvina kolumno, milito kies celo devas esti nenio malpli ol... Ol revenigi ĉi tiun
multdek-milionan kolumnon reen al iliaj kameloj. Kiom da fritado
ankoraŭ necesos, ke la Okcidento vekiĝu kun firma decido ne morti - ni
povas nur spekuli. Longe. Longe, se rememori kiom tio daŭris dum
maturiĝanta konflikto kun Hitler, kun Sovetio. La spirito de Neville
Chamberlain ne mortis, kaj ĝi plu inspiras la Eŭropan politikon.
Kaj la atendo kostos pli kaj pli. Ju pli longa atendo, des pli
"malbelaj" sociaj fortoj fin-fine naskiĝos por "ripari" la problemon.
Ili ekagos kaj fine efektivigos tiun reenmigron de piranjoj... Perforta
reenmigrado neniam aspektis "bele", eĉ kiam ĝi okazis je pli modera
skalo - ĉu antaŭ, ĉu post la Ĝenevo-konvencio. Kaj nun konkurence
funkcias ankoraŭ "Mekko-konvencio": vi scias, tiu, laŭ kiu oni
detranĉas kapojn de vivaj viktimoj filmante tion por amaskomunikiloj...
Jen vere riĉega kampo por manovroj kaj politikaj ludoj, t.e. solvoj...
Ho, la mondo: ektremu, kaj ekpreĝu ke la venonta sangobano estu pli
indulga ol la antaŭaj...
Alexander Gofen, 2005/7/31
-------------------------------
(*) Nur dum kelkaj komencaj jaroj de Sovetio oni penis efektivigi la
"praulon" de usona "Affirmative action", t.e. socia eŭgeniko. Oni do
establis procentaĵon (kaj tute nerealisman) por senekzamene akcepti
proletojn kaj kamporanojn en universitatojn kaj en entreprenojn je
kvalifikaj postenoj. Samtempe en lernejoj oni eliminis poentojn - por
ne aflikti iun kaj ne stimuli konkurencon (Hej, usonaj lernejestroj,
jen de kie originas via progresemo). Sovetiaj burokratoj tamen estis
pli pragmatikaj kaj prudentaj, ol iliaj usonaj kolegoj post 80 jaroj.
Sovetianoj ja volis havi altkvalifikajn inĝenierojn, doktorojn kaj
aliajn specialistojn. Do post kelkaj jaroj de tiatipa politiko, oni iom
po iom nuligis ĝin. La sola varianto de sovetia "Affirmative action"
kiu ĉiam funkciis, estis tiu kontraŭ judoj. Tiuj el ili je nivelo de
geniuloj, sufiĉe facile povis superi la obstaklojn, kaj iĝis geniaj
fizikistoj, inventistoj, artistoj. Por la ceteraj kun kalibro iom
malpli ol geniula, la obstakloj rompis karierojn (se ne la
vivojn).