Gloron al la Usona popolo.


La granda epokfara rezulto de tiu ĉi elekto por Usono kaj la tuta homaro restas juĝota dum jaroj (se ne jardekoj). Tamen iu analizo kaj singarda prognozo farendas jam nun. Se amaskomunikiloj de libera kaj nelibera mondo almenaŭ parte esprimas sintenon de la koncerna popolaro, apenaŭ iam antaŭe ekzistis tia diferenco inter deziroj de la malnova kaj la nova mondo. La malnova mondo plej eble laŭte propagandis kontraŭ Prezidento Bush, ofte je nivelo de histerio kaj vulgaraj mensogoj. Usona popolo tamen ankoraŭfoje demonstris, ke ĝi plu restas sana kaj fidela al siaj altaj idealoj kaj tradicioj, reelektinte Prezidenton Bush.

Abismo inter la pozicioj de usona popolo kaj la ceteraj evidentiĝas eĉ pli profunde se ni notas, kiel oni en la ekstera mondo perceptas Prezidenton Bush. Oni perceptas lin kvazaŭ "akcipitron"-ekstremiston, dum efektive li estas nur modera - eĉ tro modera politikisto, kvankam klarvida, prudenta kaj alt-morala.

Koncerne lian rivalon, se entute eblus diveni lian veran pozicion pri gravaj problemoj fone de liaj multoblaj zigzagoj, la sola temo en kiu Senatoro Kerry restis konsista estis lia strebo kunlabori kun niaj malamikoj en Eŭropo kaj Unuiĝintaj "Nenioj" (UN). La dubinda gloro de lia kvarmonata militservo en Vjetnamio estis prologo por lia posta partopreno en stratdiboĉoj de maldekstrisma homa rubaĵo simpatianta al komunisma Vjetnamio, kaj poste lia rekta perfido de sia lando dum "sekretaj negocoj" en Parizo, simile al kanajloj kiel Jane Fonda.

Do selekto de usonanoj estis inter ekstrema maldekstristo "Hanoj"-Kerry kaj tre modera konservativulo George W. Bush. Dankon al Dio, Bush venkis. Sed la fakto, ke 48% de miaj samlandanoj voĉdonis por Hanoj-Kerry ne lasas min komforta. Ve, nur nemultaj el ili realigos sian minacon proteste elmigri en Kanadon, (Kubon, kaj simile). La "infekto" ne malaperos, do necesos longa pena "kuraco".

Tamen aliflanke ĉi-venko estas mirakla per si mem, se konsideri la fonon je kiu ĝi okazis. Malgraŭ  plej freneza propaganda kampanjo de la maldekstruloj en amasmedio, kies posedantoj ili plejparte estas, la usonanoj faris la ĝustan elekton. Kaj tio estas tre esperiga. Por pli bone ekspliki tion, precipe por eksterlandanoj, necesas priskribi la fonon kaj doni la referenco-punkton.

La fono.
"Mi ankaŭ povas sakri Prezidenton Reagan!"

Prezentas la fonon plej lakone (kaj banale) la fakto, ke maldekstrismo (inklude plej vulgaran anti-usonismon) amase infektis ankaŭ Usonon mem. Ĝiaj simptomoj manifestiĝas same kiel ie ajn en Eŭrabio (foje eĉ kiel en Nord-Koreio aŭ eks-Sovetio). Esplori ĝin ek de ĝia komenco en la 60aj povus esti separa interesa studo, farinda alitempe. Nun - jen nur kelkaj strekoj. Tamen komencu ni de du observaĵoj el eks-sovetia realaĵo.  

1. En periodo de post-Stalina "degelo", iom pli da informo pri la Okcidenta socio likis en Sovetion, kaj homoj ekkuraĝis kompari realaĵojn tie kaj hejme. Sekve, instruistoj pri soci-sciencoj en lernejoj devis proponi respondojn por kelkaj malagrable-provokaj demandoj, ekzemple jena. Se Sovetio vere estas plej libera lando en la mondo, kial en Sovetio ne ekzistas nek permesatas iu ajn partio krom la komunista, dum en la Okcidentaj landoj funkcias multaj partioj inklude la komunistan.

Sekvante la "rekomenditan linion", instruistoj eksplikadis, ke en la Okcidenta mondo plur-partia sistemo ekzistas nur surpapere, ĉar la registaro (kapitalistoj) subtenas finance nur tiujn partiojn, kiuj servas iliajn interesojn, do la opoziciaj partioj - unuavice komunistoj - ĉiam estas "senrimedaj", ili nur vegetas, ili ne havas atingon al amasmedio, apenaŭ vivtenas sin, kaj nur pro tio ili ne povas plenumi sian historian mision kaj gvidi la laboristojn al venko de socialismo.         

2. En sovetia tempo ekzistis anekdoto pri disputo de usona ĵurnalisto kun sovetiano. La usonano fanfaronis pri libereco de sinesprimo en Usono, kaj asertis, ke li povus publike sakri eĉ tiaman Prezidenton Reagan. Je tio la sovetiano respondis: "Mi ankaŭ povas publike sakri Prezidenton Reagan!".    

Notu tiujn ĉi du rimarkojn, kaj konsideru la nunan politikan arenon kaj amasmedion de Usono. 51% de usonanoj voĉdonis por Bush, do almenaŭ tiom da ili estas konservativuloj, ŝatas la tradiciajn valorojn de sia lando, kaj subtenas ĝian eksteran politikon. Efektive esence pli da ili estas konservativuloj. Samtempe kun la prezidenta elekto, en 13 sub-ŝtatoj oni voĉdonis lokajn leĝo-proponojn, inklude tiujn pri iunivela ŝtatrekono de "geedziĝo" por seksaj perversuloj. En ĉiuj tiuj 13 ŝtatoj ĉi-propono fiaskis, kaj en iuj el ili ĝis 80% voĉdonis kontraŭ. Tiaj nombroj indikas kioma plejmulto de usonanoj estas adeptoj de la tradiciaj valoroj.

Tamen la profilo de la amasmedio kaj kelkaj gravaj publikaj institucioj draste malakordas al la profilo de la civitanaro. En Usono ĉiuj televid-kanaloj estas privataj, tamen ĉiuj el ili (krom unusola Fox News) - tiel nomataj "abocaj" kanaloj (ABC, CBS, CNN, kaj aliaj) - estas maldekstrismaj. Ili senĉese sakras administracion de Prezidento Bush (dum aktiva milito!), ili simpatias (kaj helpas) al la malamikoj de Usono, kaj ili subfosas ĝian fundamenton.    

Simile estas kun ĉiuj grandaj ĵurnaloj (ili ĉiuj estas privataj ankaŭ). Iama sovetia ideologia instruisto estus ege embarasita eksciinte, ke la kapitalistoj - posedantoj de la amasmedio - propravole promocias sovetian idearon kaj agitas kontraŭ sia propra kapitalisma registaro (produktante ŝnuron por pendumilo, je kiu ili estos pendumitaj). Io simila okazadis en Rusia imperio antaŭ 100 jaroj - la fenomeno inda separan artikolon.

Bone: la "ekstravagancaj" privataj posedantoj de la amasmedio kondutas nelojale kaj eĉ perfide. Tamen la lernejsistemo ja estas ŝtata, do kiel estas pri ĝi? Eĉ pli malbone. Instruistoj de la lernejoj membras en la sindikato, kaj sindikatoj estas ja kio: lernejoj de komunismo - sufloras Lenin el infero. Do instruistaro de usonaj lernejoj senĝene infektas la studentojn per plej ekstremaj maldekstraj doktrinoj, incitas ilin partopreni la kontraŭ-registarajn manifestaciojn, kaj timigas tiujn malmultajn, kiuj kuraĝas malakcepti la vulgaran propagandon. (En tiu ĉi loko sovetia propagandisto estus ŝokita plene: ŝtataj laboristoj amase agitas kontraŭŝtate!)

Estus superflue mencii, ke en usonaj universitatoj (ŝtat-sistemaj kaj privataj) dominas la sama kaj eĉ pli freneza "progresisma" (tio estas komunisma) endoktriniĝo. Ja la soci-sciencaj profesoroj estas tiuj samaj jam maturiĝintaj stratdiboĉuloj, homa rubaĵo de la 60aj. Do la la infektita generacio estas reproduktata kaj plu kreskas.

La sola fenestro de libereco kaj konservativa pensado, kiu restas kaj prosperas, estas retoj de radiostacioj (precipe interaktivaj), kaj virtuala universo de interreto.

Tia estas la fono. Nun - pri ...

La situacio dum la elekto.

La ĝenerala fono do estis tia,  kvazaŭ la tuta lando estus zono de sovetia propagando: kontraŭ Dio, kontraŭ Jud-Kristanismo, kontraŭ sendependa de UN aŭ de Eŭrabio politiko, kontraŭ rekono de Islamo-faŝismo, sed por pli altaj impostoj (kiel formo de klasbatalo), por instruado pri Islamo kun simpatio (!), por pacigado de terorismaj islamaj landoj, favorado al dubindaj minoritatoj (inklude seksajn perversulojn), kaj malrespekto al propraj naciaj valoroj kaj tradicioj.   

Notu aldone, ke el la du signifaj partioj de Usono neniu plu reprezentas la konservativan kernon. La iam respektinda Demokrata partio nun iĝis ekstreme maldekstra tiomgrade, ke la unuan fojon en la historio de la lando ili ne hontis agiti kontraŭ la registaro (fakte perfidi ĝin) dum la lando militas.

Tiutempe la Respublika partio iĝis kiel la Demokrata antaŭ 50 jaroj. Anstataŭ firme stari por la tradiciaj valoroj, la Respublika partio kaj la registaro adoptis multajn punktojn de la maldekstra agado, ignorante la dezirojn de la konservativa plimulto: tiu plimulto ja ne havas alian elekton krom la Respublika partio ajnokaze.

La sumo de ĉiuj tiuj cirkonstancoj per si mem jam devis garantii fiaskon por Prez. Bush. Kvazaŭ tio ne sufiĉus, Bush kondukis la kampanjon kun absolute nekonvena ĝentileco kaj grandanimeco rilate la oponanton, kaj kun evitado de ĉiuj akraj, sed potenciale favoraj por si temoj.

Ĝentileco. Formale ekzistas leĝoj, kiuj limigas rektan mon-investon en kampanjojn de ĉiu kandidato. Tamen nenio malhelpas kontraŭ la investoj kaj agitado nerektaj, kiom ajn evidenta tiu agitado ne estu. Kaj la kontraŭ-Bush agitado estis vere senprecedenca.   

Valut-akaparisto miliardulo Soros eksplicite deklaris, ke li intencas faligi la Prezidanton, kaj tiucele fondis organizaĵon "Move on" ("Antaŭen"), investinte $15,000,000. Anonckampanjoj, video-pecoj kaj marŝoj de tiu ĉi organizaĵo karakteriziĝis per plej senhontaj kaj vulgaraj sakroj kontraŭ Bush, kiel ekzemple egaligo de li al Hitler.

Alia kanajlo - socialista filmdirektoro Moore, amase distribuis kvazaŭ dokumentan filmon, kiu estis fakte fikcia vulgara kalumnio kontraŭ Prezidanto kaj perfido kontraŭ usonaj soldatoj militantaj en Irako.

Amasmedio raportanta el Irako profitis ĉiun eblecon por disblovi ion ajn malbonan koncerne Usonon por nur malutili al la reganta Prezidento. Ili kaŝis faktojn, ke la islamaj teroristoj ignoris ĉiujn ekzistantajn regulojn de militado, agante inside kaj ekspluatante civilizecon de usonaj soldatoj.

La plej karaktera tiurilate estis raporto el prizono por teroristoj en Irako sub usona administrado, kie metodoj de prema enketado estis teni ilin nudaj aŭ sekse ofendi. Anstataŭ forpeli perfidemajn ĵurnalistojn el la militzonoj kaj konfiski iliajn filmojn, la usona registaro permesis senĉese ruligi tiun ĉi propagandon en amasmedio de sia propra lando, la medio tiom senhonta kaj tiom malamika al sia patrujo, ke ili neniam menciis nek montris video-pecojn de vera torturado kaj ekzekutado (plej eble kruela) far ekzekutistoj de Sadam Hussein.

Tia torento de kalumniaj, insidaj kaj perfidaj kompromitaĵoj kontraŭ la Prezidento daŭris ĝis plej lastaj antaŭ-elektaj tagoj. Envere estis lia oponanto, kies reputacio estis serioze makulita. Hanoj-Kerry mem ial faris sian militservon en Vjetnamio antaŭ 30 jaroj kvazaŭ ĉefpunkto de sia kampanjo, kio incitis kaj ofendis la veteranojn, sciantajn la veron pri lia 4-monata servo tie.

Tamen pli ŝokinda estis lia post-serva fiagado kiel kontraŭmilita diboĉulo kaj la estro de la senatora komisiono. La koncernaj eventoj estis prezentitaj en dokumenta filmo "The Stolen Honor" (La ŝtelita honoro), kie rolas la aŭtentikaj veteranoj - militprizonuloj, tenitaj en Nord-Vjetnamiaj prizonoj ĝis 7 jaroj. La komunistoj multfoje torturis ilin por ekstrakti la konfesojn pri la neekzistantaj militkrimoj, kiujn Sen. Kerry elpensis en sia senatora raporto. La veteranoj rakontas, kiel Jane Fonda aperis en la prizono, kaj la gardistoj devigis la prizonulojn stari antaŭ ŝi kaj aŭskulti ŝiajn alvokojn, ke ili perfidu sian landon.

Tiu ĉi dokumenta filmo estis aĉetebla ĉe amazon.com, sed neniu televidkanalo, neniu kinoteatro konsentis publike demonstri ĝin, timigita de minacoj de Kerri-advokatoj ekprocesi kontraŭ ili. Tute silentis pri la Vjetnamia perfido de Sen. Kerry ankaŭ la gvidantoj de elekto-kampanjo de Bush, kaj la Prezidanto mem eĉ ne unufoje menciis tiun hontigan perfidan agadon de la oponanto - neeksplikebla grandanimeco.

Nenio akra. Eĉ pli neeksplikebla estis, ke en sia kampanjo Bush evitis mencii ĉiujn kritikajn temojn, kiuj povus liveri al li lavangan subtenon kaj superegan venkon. Ekzemple, li neniel malkaŝis nek aludis pri longdaŭra strategio por venki kaj refari la islaman serpento-neston en la Mez-Oriento (tolerante senĉesajn atakojn de liaj kontraŭuloj pri la milit-kampanjo en Irako). Li evitis paroli, ke la naci-kultura identeco de Usono estis kaj restas kredo je Dio laŭ Jud-Kristana tradicio, ke sekse perversa konduto do estas malmorala kaj la ŝtato neniam rekonos ĝin. Anstataŭ proponi planon kontraŭ kontrabanda enmigrado kaj milionoj da tiaj leĝorompintoj, li male, manovras kun ideoj postfakte leĝigi ilian trovadon en Usono. Tiuj temoj povus amase entuziasmigi la sanan konservativan kernon de la lando - lian elektobazon. Se tio estus farita, li eble venkus kun 70% aŭ pli. Tamen eĉ sen tio li venkis, kvankam kun nuraj 51% de po-persona voĉdono.

Envere la po-persona kalkulo ne havas iun leĝan efikon. Estas la elekto-kolegio de la sub-ŝtatoj kiu determinas la rezulton, kaj ĝi estas 286:252. Mi menciis la po-personan voĉdonon nur kiel mezurilon de sano de la usona popolo - gloron al li! Estas merito de tiu ĉi granda popolo, kiu faris la ĝustan decidon en plej eble malfavoraj cirkonstancoj, malgraŭ penegoj de Soros, Eŭrabio, UN, kaj milionoj da utilaj idiotoj inspiritaj de Lenin el la infero. Dankon al miaj samlandanoj, kaj dankon al Dio kiu gvidis ilin en tiu ĉi sorto-determina elekto. Tio donas esperon, ke ankoraŭfoje nia civilizacio eble elrampos el la globala krizo, kaj Usono plu restos la Lumanta Urbo sur la monteto.


Alexander Gofen, 2004/11/28